มีความคิดเห็นว่า
ตามชื่อกระทู้เลยนะ
คือเราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คิดว่าการมีเพศสัมพันธ์ในวัยแบบนี้ไม่ใช่เรื่องผิดถ้ารู้จักป้องกันตัวเอง
เราอายุ 16 ค่ะ มีแฟนแล้ว คบกันมาตั้งแต่ม.3 ตอนนี้ก็เข้าปีที่ 2
แฟนเราเป็นคนดีค่ะ เริ่มจากการเป็นเพื่อนกันนี่แหละ แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นแฟนคนแรกของเรา
ตอนม.3ก็ยังคบกันแบบเด็กๆอยู่ พอม.4 มาเริ่มโตขึ้นบ้าง แล้วก็ตัดสินใจมีอะไรกันค่ะ
ความจริงแฟนเราไม่ได้ขอ เขาไม่ได้เซ้าซี้ แต่เป็นเราเองที่อยากให้มี
คือจะว่ายังไงดีล่ะ เราคิดว่าการมีอะไรกันกับแฟนทีให้เรารักกันมากขึ้นนะ บางคนอาจคิดว่าเราง่าย?
ไม่นะคะ เราก็มีอะไรกับแฟนคนนี้แค่คนเดียว ครั้งแรกก็เค้า ไม่เคยให้คนอื่น ดังนั้นเราก็ไม่คิดค่ะว่าตัวเองง่าย
แล้วตอนมีอะไรกันทุกครั้งนี่เรารู้จักป้องกันตัวเองตลอดนะคะ เรากินทั้งยาคุม แฟนเราก็ใส่ถุงตลอด
พวกเราไม่เคยละเลยเรื่องพวกนี้ ไม่ได้มีอะไรกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้นานๆที คือ ประมาณอาทิตย์ละครั้งมั้ง เราทั้งสองคนยังเด็กมากกกกกค่ะ อันนี้รู้
ตอนแรกเราไม่ได้บอกป๊ากับม๊าเรื่องนี้ เขารู้แค่ว่าเรามีแฟน แล้วก็ขอแค่เรายังตั้งใจเรียนหนังสือก็พอ
ชีวิตดำเนินมาเรื่อยๆค่ะ เรากับแฟนเรียนอยู่ห้องเดียวกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน เขาค่อนข้างเด็กเรียนนะคะ มีแต่เรานี่แหละที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียน 555 จนช่วงสองเดือนที่ผ่านมา คือ เราเป็นคนที่ประจำเดือนมาไม่ค่อยปกติแล้วก็ไม่ค่อยสม่ำเสมออยู่แล้วค่ะ เราก็เลยเฉยๆตอนที่มันไม่มาเข้าเดือนที่สองแล้ว แล้วอีกอย่างหนึ่ง เรากับแฟนมั่นใจมากๆค่ะ ไม่มีทางท้องได้แน่นอน คือช่วงนั้นเป็นช่วงสอบไฟนอลเทอมหนึ่ง ก็ห่างๆกันด้วยซ้ำอ่านแต่หนังสือ
จนเข้าเดือนที่สามค่ะ แฟนเราเค้ารู้เรื่องตลอดเขาก็เริ่มไม่สบายใจ พอเขาพูดอย่างนั้นมาเราก็เริ่มไม่สบายใจตาม
เอ่อ ก็เลยลองให้เค้าไปซื้อที่ตรวจครรภ์มา สุดท้าย ปรากฏว่า ท้องจริงๆค่ะ
.... พิมพ์มาจนถึงตรงนี้แล้ว เราพูดตรงๆเลยนะคะ แต่ก่อนเวลาเห็นตามพวกบอร์ดหรือเว็ปต่างๆที่พวกผู้หญิงชอบมาตั้งกระทู้ถามต่างๆนานาว่าท้องไหม ท้องหรือเปล่า หรือบอกว่าท้อง ทำยังไงดี อะไรพวกนั้น เราเห็นผ่านๆบางครั้งก็เข้าไปอ่านแล้วรู้สึกสมเพชค่ะ บางครั้งแอบรู้สึกรังเกียจด้วยซ้ำไป รู้สึกว่าคนพวกนั้นไม่มีการศึกษารึไง เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้
.... แต่พอมาเจอกับตัวแบบนี้แล้ว โคตรรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆค่ะ ทั้งโกรธทั้งโมโห ทั้งไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง
วันที่รู้ตอนนั้นแฟนเรานิ่งไปเลยค่ะ ส่วนเราก็ได้แต่ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆในตอนนั้น ในหัวเอาแต่คิดว่าต่อไปนี้จะทำยังไง จะบอกพ่อแม่ยังไง จะต้องลาออกจากโรงเรียนหรอ แล้วแฟนล่ะ เหมือนเค้าจะไม่อยากรับผิดชอบเราเลย สารพัดเลยค่ะ จนสุดท้ายตัดสินใจออกมาจากห้องแฟนแล้วก็กลับบ้าน คือเราเหมือนคนไม่มีวิญญาณเลยด้วยซ้ำ แฟนเราเค้าก็นิ่ง เงียบจนเราทนไม่ไหวค่ะ วันนั้นกลับไปสิ่งแรกที่ทำเลยคือบอกป๊า เรากอดป๊าแล้วก็ร้องไห้ เล่าให้ฟัง ป๊าก็ร้องไห้ไปกับเราเสียอย่างนั้น เรานี่แทบทนตัวเองไม่ไหว ทุกอย่างรอบมันตื้อไปหมดจริงๆ แต่สิ่งสิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยคิดหรือไม่แม้แต่จะมีขึ้นมาในสมองเลยก็คือ ทำแท้ง..
ป๊าเราเป็นใจดีค่ะ ป๊าใจดีมากกก แล้วก็รักเรามากๆเหมือนกัน แตกต่างกับม๊าสิ้นเชิง
เขาว่ากันว่าคนเป็นพ่อกับแม่ ไม่ว่าลูกจะทำผิดร้ายแรงอะไรมากแค่ไหน สุดท้าย ยังไงก็เป็นลูกเหมือนเดิมใช่ไหมคะ
แต่ดูเหมือนว่าคำพูดนี้จะใช้กับม๊าของเราไม่ได้....
ม๊าจะตีเราค่ะ แต่เราก็ไม่ยอม ม๊าร้องไห้ เรารู้ว่าท่านเสียใจ เพราะเราก็ร้องไห้เหมือนกัน เราก็เสียใจที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่..สิ่งที่หลุดออกมาจากปากของม๊าในวันนั้น มันทำให้เราเสียใจมากยิ่งกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ
ขนาดเรายังไม่เคยคิดเอาเด็กออก แต่ม๊ากลับไล่ให้เราไปเอาเค้าออก เหตุผลเพราะ...ม๊าอายเพื่อน อายคนที่รู้จัก
ตอนนั้นเราเสียใจมากๆเลยค่ะ ร้องไห้หนักยิ่งกว่าวันที่รู้ว่าท้องเสียด้วยซ้ำ เรากลัวไปหมดทุกอย่างเลย แล้วตอนนั้นก็เกิดความคิดชั่ววูบหนึ่งขึ้นมา เราอาจจะไม่ต้องไปทำแท้งก็ได้ ฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่า
แต่เพราะตอนนั้น เหมือนทุกคนจะไม่มีใครต้องการเราและคนอีกคนในท้อง แต่เราก็ยังนึกขึ้นได้ ว่ามีคนคนหนึ่งที่ยังรักและคอยอยู่ข้างเราตลอดมาตั้งแต่เกิดเรื่อง นั่นก็คือป๊าหรือพ่อของเราเอง
เราบอกกับป๊าว่า เราจะไม่เอาลูกออก ป๊าเข้าใจเราและดีใจมากๆที่เราคิดแบบนั้น ทำให้เราก็เริ่มคิดเหมือนกันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เราก็ไม่ได้ผิดไม่ใช่หรอ ในเมื่อเราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้
ปัจจุบันนะคะ ตอนนี้เราท้องได้ 4 เดือนแล้ว เราลาออกจากโรงเรียน เลิกกับแฟน ออกมาอยู่ต่างจังหวัดกับคุณปู่คุณย่า
ช่วงแรกๆเราก็อายนะคะเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนแล้วมีแต่คนมอง มองด้วยสายตาแบบที่เราก็รู้ค่ะว่าหมายความว่ายังไง แต่พอผ่านไปสักพัก ตอนนี้เราใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้แล้วค่ะ เราชอบไปตลาดนะ คนมองเยอะมากก เลยพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง แสดงว่าเราหน้าเด็ก 5555
ถึงแม้เราจะได้เค้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนนี้เราก็รักเค้ามากเลยค่ะ เค้าน่ารักมากเลย ยังไม่รู้ว่าชายหรือหญิงแต่ตั้งชื่อให้แล้วว่าน้อง บันนี่ 5555น่ารักจริงๆ
แล้วเหตุผลที่ทำให้เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้เล่าstoryยาวววววววววววว ของเราแบบนี้ก็เพราะ
วันนี้ค่ะ มีเหตุการณ์หลายๆเรื่องเกิดขึ้น ทำให้เราโมโห และโกรธมาก
เราไปเดินตลอดตอนเช้าของเราทุกวันค่ะ เข้าใจคำว่ามนุษย์ป้าที่สิงสถิตย์อยู่ตลาดกันใช่ไหมคะ
เราเดินผ่านหน้าร้านป้าแก แล้วอยู่ๆป้าแกก็ตะโกนซะลั่นว่า ท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบนี่มันน่าสงสารจริงจริ๊ง
เราได้ยินตอนนั้นคือสตั๊นเลยนะคะ คือ อะไรวะ เราโมโหมาก แทบจะวิ่งไปปาโรงเท้าใส่หน้าป้าคนพูด ถ้าย่าไม่รีบดึงเรากลับก่อน คนมองกันทั้งตลาดเลยค่ะ แล้วก็เริ่มซุบซิบกัน เคยเห็นสังคมแบบในตลาดไหมค่ะ พูดต่อๆกัน ข่าวเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง แถมยังมองเราด้วยสายตาแบบที่ว่า สมเพชและรังเกียจ? เราอยากรู้ค่ะว่า เราท้องในวัยเรียนนี่ผิดมากเลยหรอคะ ไม่ใช่แค่จากคนในตลาด ทั้งม๊า เพื่อนที่โรงเรียนหรือแม้แต่เพื่อนสนิท แล้วก็แฟนเก่าของเรา เขาก็ยังคิดแบบนั้น เราไม่เข้าใจค่ะ เราอยากหาที่ระบายมากๆ ท้องแล้วผิดหรอคะ เราเรียนไม่จบ แล้วไง? แต่เราก็มีเงินมีหลักประกันให้กับลูกของเรา เลิกดูถูกและเหยียดหยามได้แล้วค่ะ เราท้อง เราไม่ไดฆ่าใครตาย
สุดท้ายเราอยากถามจริงๆค่ะ ถามนะคะ ช่วยตอบด้วย ในมุมมองของพวกคุณ คนท้องในวัยเรียนหรือท้องในวัยไม่ควรนี่เป็นยังไงคะ แล้วถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกลับครอบครัวหรือคนใกล้ตัวคนรู้จักของพวกคุณ พวกคุณจะมองแล้วรู้สึกยังไงคะ
ขอขอบคุณ เว็ปไซต์ Dek-d.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น